PROTO nace dun interese polo antes, polas orixes. O que está detrás, non só no tempo senón tamén no espazo, o que non se ve. As coreografías implícitas na articulación de linguaxe, as materialidades primarias do cinema e os corpos e os movementos que o posibilitan. O que está antes de que a luz permita ver, cando só cega. O que está antes do movemento, ese impulso, esa dirección, ese sentido.

O filme parte da relación de catro persoas e o espazo que ocupan. Alí, realizan diferentes accións como ler textos, interactuar con obxectos, realizar efectos visuais e sonoros, etc.

A través dos textos que len, lévase a cabo unha diseminación do exercicio semiótico e a linguaxe fílmica, a modo de ensaio poético, relacionando os seus elementos constitutivos (o movemento, a luz, etc) cos elementos primarios, así como coas posibles orixes da linguaxe, da imaxe e coas implicacións materiais e corporais que as posibilitan.

Cantos corpos e cantos movementos fan falta para poñer en movemento á imaxe? Como afectan e vense afectados esos corpos? Canto de lonxe sentimos os nosos corpos e a materia ao aparello de representación? Podemos achegarnos dende outro lado? Dende máis preto? Dende dentro?