A granxa sempre formou parte da miña vida. Recordo que xogaba coa miña irmá mentres o meu pai traballaba, inventando mundos ficticios: a granxa dun veciño podía ser un impoñente mercado, un pequeno hórreo a morada dun poderoso sabio e o vello remolque un temible barco de guerra. Boto de menos eses momentos e esta sensación foi un dos principais pulos que tiven ao facer esta película, só que agora xogo co western, máis concretamente na súa etapa crepuscular.

Desta volta, as granxas e almacéns son vellas ganderías rexentadas por vaqueiros esgotados, conscientes de que o seu tempo pasou e quedaron atrás, desbordados polo progreso e a emerxente nova civilización da gran agricultura industrial. Estes pequenos campesiños, como o heroe de Occidente, foron os encargados de levar a “idea de progreso” ao territorio, pero unha vez executados, foron desprazados á marxe e condenados a desaparecer.

Actualmente só o meu pai traballa na granxa e cando se xubile ninguén seguirá. Será o final de tres xeracións de labregos e gandeiros que habitaron este lugar. Los saldos é unha carta de despedida ácida e cariñosa a un tempo que, como tantos outros, a historia deixará atrás.