O Laúro é unha curtametraxe que conta o descubrimento da sexualidade na infancia. Un descubrimento que será por momentos cómico, doce e amargo.

É unha viaxe ao desexo de Aldara, unha nena impaciente de facerse muller.

A historia desenvólvese nun verán nunha zona rural onde viven as tías de Aldara. Cada ano a protagonista redescubre ese lugar lonxe da súa nai. É un paisaxe colorido, cálido, por momentos aburrido, que representa simbólicamente ese momento vital que é a infancia.

A narración divídese en día e noite. O día é o momento do xogo, dos amigos, é estar consciente. A noite é o desexo, o misterioso, o onírico. É o momento de O Laúro, un personaxe que na curtametraxe é metade animal-metade humano e que se converte na guía nocturna da protagonista, o seu amigo secreto.

Como o Arcano Maior “O diaño”, no Tarot de Marsella, O Laúro fai referencia ao noso subconsciente, á nosa sombra, aquilo que máis nos avergoña. Esta mestura de humano con animal reforza tamén a ambigüidade do personaxe, é bo? É malo?

Aldara non o sabe, e nin llo expón, simplemente transcorre con el un tempo que lle permite explorar e transitar ese verán transformador. A estrutura da curtametraxe constrúese por opostos e salienta a dicotomía que vive a protagonista: a súa inocencia infantil fronte ao seu desexo de facerse adulta. Un enfrontamento que é doloroso só se o miramos cos ollos dos adultos e coa culpa que nos inviste facendo de algo anecdótico un secreto co cal cargar toda a vida.

Así imaxino O Laúro, un conto de verán, lixeiro, onírico, poético, cun lado sutilmente amargo e sinistro tal como é adquirir a mirada dun adulto.